Sen Hiç Yaşamadın Şiiri - Bolat Ünsal

Sen hiç yaşamadın biliyor musun?
Ne sancılarına katlandı,
Ne de armağan etti annen,
Seni bu dünyaya
Ne de çocukluğun geçti,
Çamurlu sokaklarda.

Doyasıya oynayamadın,
Evcilik, seksek, körebe
Ne bir saklambaç oyununu
Ne önlük beyaz yaka,
Ne okula kitap taşıdın,
Ne de bir demet çiçek öğretmenine.

Genç kızlığı öğrenemedin,
Yaşam denen hayat okulunda.
Bir yüzük olmadı parmağını saran.
Beyaz gelinlik giyemedin,
Sevgiyi ölümüne tatsan da
Sen hiç yaşamadın biliyor musun?

Ayak izlerin düşmedi,
Bu köhne mahallenin
İki arşınlık sokaklarına
Sen hiç camlara çıkmadın,
Ben kapınızın önünden geçerken
O ağacın altına gelmedin,
Ben her Nisanın sabahında
Aynı heyecanla beklerken

Ne saçların savruldu
Kapılıp rüzgârlara,
Ne de gülücükler toplandı
Yanaklarının çukurunda...

Sen sevginin adısın bence.
Yanık bir türküsün dudaklarımda.
Sen her gece karanlığında,
Yüreğime saplanan
Kızgın aşk hançerisin biliyor musun?

Çaresizce kıvrandığım kollarında,
Söz anlatamadığımsın.
Belâlımsın sen biliyor musun?

Damarlarımda bir zehirsin,
Her nefes alışımda
Bedenimi saran.
Tutkumsun sen biliyor musun?
Tütün gibi alışkanlığım,
Saplantılarımsın beynime çivilenen.

Sen güzelliğin sembolü,
Zincirlere bağlanmışlığımsın.
Sen biçare duygularım,
Söyleyemediğim sözümsün
Kelimelere sığmayan.

Sen hiç yaşamadın biliyor musun?
Ne fark eder ki yaşasan da.
Ömür bir nefeslik,
Bir anlık yol ayrımında.
Her şey bitecek bir gün...
Ya bir sabah erken,
Ya da bir gün batımında...
Ne fark eder ki yaşasan da,
Sen bir yanda ben bir yanda...
Ne fark eder ki yaşasan da...

Bolat Ünsal / Falezlerdeki Çığlık 2004