Sen hiç öldün mü? Şiiri - Sedat Kork

Sen hiç öldün mü?
Bir yar uğruna
Gözyaşların sel
Nefes alışın bile acı
Almadığın oldu mu hiç?
Benim oldu...
O güzel saçların
Yanı başımda duruyordu
Dokunamıyordum
Beni sevmiyordun
Sen hiç öldün mü?
Ben o an ölüyordum...
Baktığın yerleri seviyordum
Ama sana bakışım başkaydı
Aşkıma bakıyordum
Tutsak olduğum kaderime
Öyle bir tutsaklık ki bu
Her gün kendimi öldürüyordum
Yakalasınlar beni
Sana mahkûm etsinler diye
Mahkûm oluyordum
Kelepçeye gereksiz
Olsa da ellerim sensiz
Ellerimi ellerinden
Ayırmak istemiyordum...
İki oda gibiydik seninle
Aynı çatı altında
Uzaklığın
Bir duvar kalınlığında
Hayallerim büyüktü oysa
Duvarlara tahammülü olmayan
Tek odalı bir ev
Ve biz iki koltuk
Birbirine bakan...
Her şeyi sana benzetebilirim
Mesela sigaram oluyordun
Soranlara söylediğime göre
Dertten içiyordum
Su oluyordun
İhtiyaçtan içiyordum
Yemek oluyordun
Sensiz ölürdüm biliyordum
Sen hiç öldün mü?
Beni sensiz bırakışında
Ve defalarca ölüyordum...
Toprak kokusu oluyordum
Ya da şehirlerarası otobüs
Durmadan uzaklara gidiyordum
Sen göndermiyordun
Gözlerin git diyordu
Ve şarkılar yollarım oluyordu
Gözlerimi kapattığımda
Şehirlerarası otobüs oluyordum
Senin olmadığın bir yere gitmeyi
Bir türlü başaramıyordum
Tekrar kapatıyordum gözlerimi
Bu sefer yolcular sen...
Beni mecbur ettiğin
O aşka ihanet sözleri sevmiyordum
Mesela arkadaş kalalım
Seni kaybedemem diyordun
Ben sana hiç söylemedim
Aşık olan bendim oysa
Sen sevmediğin halde söylüyordun
Ben aşkıma rağmen kaybediyordum...
Elimi tutuşunun titreten sıcaklığı
Gözlerimde kayboluşunun
Kalbimde yarattığı
Seni seviyorum diyişinin
Bir anlık da olsa varlığı
Ben o bir anları unutamıyordum
Sen nasıl unutabildin
İnanmamı nasıl bekleyebildin
Gerçeği bilmek ister misin?
Sana inanmıyordum
Unutmuş olamazdın
Biraz dürüst ol
Sende sevdalandın
Ellerimi gözlerimi
Seni mutlu eden sözlerimi aradın
Onlar yalan değildi
Ve tekrar söylüyorum
Sen onları unutmadın...
Sen hiç öldün mü?
Bir anlıktı dediğinde ben öldüm...
Bir şey hissetmiyorum diyorsun
Anlamıyorum
Hissettiklerini nereye gömüyorsun
Ben söylemeye korkuyordum
Sen hissetmeye korkuyorsun
Var olanı acımasızca attın çöpe
Şimdi yok diyorsun
Otobüs oluyorum yine
Ama gidemiyorum sensiz bir şehre
Yol sen
Yolcu sen
Gittiğim yer sen
Durduğum yerde kayboluyordum
Son durağım sendin
Kaderimsin diyordum
Sen hiç öldün mü?
Beni şehirlerarası otobüs olduğum
O masum hayallere
Son durağı yine sen olan o yollara
İnsafsızca
Ve yine söylüyorum
Sebepsizce
Her sürükleyişinde
Ben ölüyordum
Sen hiç öldün mü?