Sen Hiç Duymuyorsun Şiiri - İbrahim Ateş

Sinmiş kokusu üzerime.
Gittiğin günden kalma hatıraların.
Ve buğusu gittiğin günün ardından.
Döktüğüm her damla yağmurun.
Nasıl bir hal ise gören kaçıyor benden.

Dinmiş lodoslarda öcünü alamamış bir kadının hırsı var.
Yeniden kavrıyor beni acısı kaçış yok.
Sığınamıyorum hiçbir şeye.
Ve yetemiyorum kendime bile.

Rengi solmuş demiri pas tutmuş.
Bir kapı anahtarı var sehpanın üstünde.
Korkuyorum uzatmaya elimi.
Uzatsam dayanamayıp yine açacağım o sandığı.
Alıp ceketimi dışarıya atıyorum kendimi.

Bir sigara yakıyorum en efkarından bir gece.
Dışarıda yanlızca dertli olanların bulunduğu o saatlerde.
Oturup bir bankın üstüne denizi seyrediyorum.
Nasıl da şen gece lambası ziyası gezinirken üstünde.
O anda ne yosun kokusu.
O anda ne şarapçıların sinir bozucu halleri.
Bir tek rüzgârın ruhumu okşayan şefkatli serinliği.
Ve şırıl şırıl akan suyun sesi.
Hasret ne de güzel yakıyor yüreği.
İçimde biriktirdiğim ne varsa bir bir döküyorum denize.
Ve sen hiç duymuyorsun...