Sen hiç bilmeyeceksin. Şiiri - Murat Özkal

Merhaba…

Aslında sana nasıl sesleneceğimi bile bilmiyorum.
“Merhaba” bile fazla gibi geliyor bazen,
çünkü seninle hiç gerçekten konuşmadık biz.
Ama inan,
ben içimde seninle binlerce kez konuştum.
Kırıldım sana,
özledim seni,
gülümsedim adını duymadan,
sustum bir merhaba nin ötesine gecemeden…

Biliyor musun?
Ben seni uzaktan sevdim.
Sessizce…
Kalabalıkların arasında gözlerim hep seni ararken, ve seni bulduğumda
hiçbir şey belli etmeden yürüdüm yanından.
Sen başka dünyalara gülümserken,
ben içimde seninle bir dünya kurdum.

Geceleri en çok sen varsın zihnimde.
Göz kapaklarımın altında senin hayalin,
Her gece hayalinle uykuya dalışlarım,
Sabahları uyandığımda ilk aklıma gelenin sen oluşu
Sonrasında yine sessizliğe gömülüşüm.

Benim sana olan aşkımın bir tek şahidi var:
İçimde susmayan sen.
Ne yaptıysam susturamadım seni.
Yüreğime haps etmişim ,
Kimse birmiyor ve görmüyor seni.
zaman akıp gidiyor, sadece sen kalıyorsun.

Seninle hiç başlamayan bir şeyin,
ben içimde sonunu yaşıyorum her gece.
Belki hiçbir zaman hissetmiyeceksin
Ama bilmeni isterdim ki…
Ben seni çok içten sevdim.
Konuşmadan, dokunmadan, umut etmeden.
Sadece severek…
Ve sadece içimden.

Eğer bir gün…
Ansızın rüzgar hafifçe kulağına bir fısıltı getirirse,
bil ki o benim suskun dualarımdan biridir.
Ve o dualarda hep sen varsın…

Kalbimden geçen en güzel ihtimale…
Sana.

— İçimde susmayan sen’e,
Hiç var olmamış bir biz’den,
Gerçek olan bir BEN,
Birde Hayallerimde yaşayan SEN.