Sen hiç bilinmedin ki unutup hatırlıyayım

Herkes inanmanı beklerken yalan söyle!
Herkesi beklediğimi söylediğim dünya da yalan değil mi,
en az inandığımız kadar
hiç kimse bilmiyor,
elimde solumda kandırdığım sen bile
bilmiyorsun, nerde beklediğimi.
başı yok, sonu yok;
sana, sen ağlarken anlattığım hikayeler gibi.
hatırlanmasını istediğim hiçbir unutulmuşluğu yok,
sana aşıkken hissettiklerim gibi.

Güneş, Batı’sını hiç bulamayacaktı,
insanlar rüyaya hiç dalmayacaklardı;
hani?
Ne insanlar umurumdaydı ne de rüyaları...
Kirpiklerini tırnaklarıma hapsettiğimi söylediğimde
Uyurken gittiğin dünyadan çalmak istedim seni.
Gideceğim gerçek dünyadan çalabilecek misin beni,
Tırnaklarını toprakla doldursan da?