Sen hiç aşık oldun mu?

Karanlık bir odada yalnız kalınca,
Bütün kapılar yüzüne kapanınca,
Aşkına bir karşılık bulamayınca,
Sen hiç bir kadına aşık oldun mu?

Aşkın kor ateş gibi içini yakınca,
Dudakların susuzluktan kuruyunca,
Yüreğin kızgın bir çölde kavrulunca,
Sen hiç aşk acısı yaşadın mı?

Gurbette bir başına yalnız kalınca,
Duvarlar bile konuşmaya nazlanınca,
Ayrılık yüreğini derinden yakınca,
Sen hiç hasret çektin mi?

Çiçekler birer birer solduğunda,
Kuruyan yapraklar etrafa dağıldığında,
Ayrılık vakti gelince her sonbaharda,
Sen hiç hüzünlendin mi?

Her tarafı karlar kapladığında,
Ellerin soğuktan çatladığında,
Aşkınla alev alev yandığında,
Sen hiç yüreğinden üşüdün mü?

Yaşlı gözlerle yürürken kaldırımlarda,
Sevdanı ararken çıkmaz sokaklarda,
Yanık bir türkü dinlerken uzun yollarda,
Sen hiç aşkına yüreğinden ağladın mı?

Kır çiçekleri açarken dağlarda,
Aşkının kokusu gelirken burnuna,
Tam ellerini uzatmışken aşkına,
Sen hiç tatlı bir rüyadan uyandın mı?

Gururunu ayaklar altına aldığında,
Sevdana bir çocuk gibi yalvardığında,
Bir kez konuşmak için baş başa,
Sen hiç dilenci gibi geri çevrildin mi?

Buluşmaya giderken sevdanla,
Bir çocuk gibi uçarken havaya,
Tam kavuşmuşken aşkına,
Sen hiç yarı yolda kaldın mı?

Bir nefes kadar yakınken aşkına,
Oturup konuşurken yan yana,
Aşkın gözlerinden okunsa da,
Sen hiç dilsiz gibi tutuk kaldın mı?

Denizde fırtınada kaybolduğunda,
Çok uzaklara yol aldığında,
Sessiz bir limana demir attığında,
Sen hiç ömür boyu yalnız yaşadın mı?

Mustafa Kaynak