Sen Hiç Aşık Oldun mu Şiiri - Nevzat Güler

Sen hiç aşık oldun mu
Kalbin sızlar
Kemiklerin sızlar
Herkes görünmez olur
Herşeyin anlamı değişir
Gözlerin yalnız onu görür
Gülümsersin yolda yürürken, hiç sebebsiz

Gözlerini kapattığın zaman
Onun yüzünü görürsün
Gözlerin onun varlığına hapsolur
Diyer bütün kadınlar sıradanlaşır
Bakmak bile gelmez içinden onlara
Her ne kadar büyüleğici olsa da güzellikleri

Umrunda değildir artik başka hiçbirşey
Aşkın tapınaği olmuştur aklın
Varlığına tapınak olmuştur aşkın

Islık calarsın
En sevdiğin aşk şarkılarını mırıldanırsın
Yürüsün sokaklarda saatlerce,
Farkına bile varmazsın ne kadar yürüdügünün
Nereye gittiğini bile bilmezsin çoğu zaman
Zaten önemsemezsin
O yoksa heryer aynı
Tek gerçek vardır senin için,
Onun varlığında gizlidir o gercek

Hep uzaklara gitmek istesin
Belki onun geçtiği yerlerden geçersin
Bastığı yerlerde durur
Onu beklersin
Belki tekrar geçer ümidiyle
Beklerisin

Önemli değildir onun sana ait olması
Önemli olan tek sey
Sen ona aitsindir artik
Varlığın sebebine kavuşmuştur nihayet
Göremesen de tekrar
Her an onu özlersin
Sonsuza kadar, mutluluk içinde bekleyebilirsin
Onu bir kez daha görebilmenin düşüncesiyle
Ve onu heryere taşırsın kendi içinde

Hiçbirşey üzemez seni artık,
O varolduğu sürece
Kötü birşey olursa, hemen onu düşünürsün
Ve aniden, gülümsersin tekrar
Dünyanın en mutlu insanısındır yine
Fakat kalbin sızlar, kemiklerin sızlar

Sürekli yazmak istersin
Duyguların yoğunlaşır
Durdurlamaz bir akim olur
İçinde tutmak zor gelir
Gökyüzüne onun ismini haykırmak istersin
Ve oturup yazarsın çaresiz
Sevgini bir kağıt parçasıyla paylaşırsın
Sonsuza dek saklı tutacağın bir kağıt parçası

Eğer sana bir kez bakmışsa
Hatıralarının en güzel köşesine koyarsın o bakışları
Ellerine dokunmuşsa
Başka hiçbirşeye dokunmak istemezsin artık
Yanağından öpmüşse bir kerecik
Ellerin yanağına kavuşur gayri ihtiyari
Ve ne kadar mutlu olduğunu anımsarsin

Kendi dimağında
Onun siluetine hapsolmuşsundur
Yine de o kadar özgürsün ki,
Uçabilirsin...
O kadar özgürsün ki
Başka insanlar senin için ne düşünür,
Önemsemezsin…
Geçmişin yoktur artık
Gelecek dahi geçmişten bir parça olmuştur
O anı yaşarsın
Olduğun yerde değil, onun olduğu yerde yaşarsın
Ve onu bir daha görebilmenin ümidiyle yaşarsın
Bilirsin ki o umit seni sonsuza kadar yaşatır
Ta ki umit, görünmez oluncaya kadar
İşte o zaman kalbin sızlar, kemiklerin sızlar
Aşkin ölüm sancısıyla kıvranırsın

Çok daha uzun sürer bu sancı
Eğer birgün iyileşirsen
Alelade bir insan oluverisin artik
Olağanüstü zamanları özleyen
Kalp sızısını ve içine siğmayan duyguları özleyen
Uykusuz geceleri ve manasız yürüyüşleri özleyen
Fakat hepsinden öte
Alelade bir insan olursun
Kendini özleyen

Onun varlığı ile gerçek benliğini bulmuştun
Sonra onun yokluğu ile kaybedersin kendini
Karanlık sislerin içinde kalırsın tekrar
Bilemezsin karanlığın nereden geldiğini
Sonra anlarsın
Ondan once aydınlığı hiç görmediğini

Onu ararsın baktığın heryerde
Gittiğin heryerde
Her kadında ondan bir parça ararsın
Her yüzde onun bakışlarını arasın
Nezaman tekrar görürüm diye merak edersin
Sahip olduğun her anı onu beklemekle geçirisin
Onu bir daha görmek için
Herşeyden vazgeçmek istersin

Ve beklersin
Kırık bir ümitle
Bilerek
Yollarınızın bir daha hiç kesişmeyeceğini
Yinede tutunursun ümidine sımsıkı
Çünkü o ümittir seni yaşatan
O yoksul ümit
Gercek benliğinin son parcasıdır
İçinde kalan.