Sen Hiç Şiiri - Hüseyin Said Kasapoğlu

Sen hiç gece yarıları,
Hiç sahibi olmadığına; olamayacağına
Nefesin kesilircesine dua edip haykırdın mı?

Sen hiç güldüklerimde aklıma seni getirdiğimi,
Sensiz gülmek istemeyeceğimden yaptığımı bilir misin?
Ya, ağlamalarımda düşüne küfürler ede ede
Kafamı kırdıklarımı bilir misin,
Ben seni hayal ederken bile hüznümü görme, diye.

Sen hiç tırnaklarını duvarlarda bileğip
Sapladın mı etine ağlamaksızın;
Söylemediklerim, bari böyle çığırsın, deyip?

Sen hiç bir silüetin, bir yudumu, bir lokmayı
Hem zehir, hem şerbet etmesini bilir misin?
Ömrünü susuzluktan boş bir kadehteki,
Kalan son damla suyu aramakla geçirmek istemeyi bilir misin,
Elinde kadeh, benden kaçan sen olacaksan?

Sen hiç, seni gördün mü dışarıdan?
Şafak sökerken al al ufuktan
Lütfedipte kalkıp bakmadın mı camdan?

Sen hiç gece el ayak çekilince ortalıklardan,
Sabahtan çıkanların tozunu kokladın mı,
Gidenlerden midir hasretliğin, diye?
Gelmeyince burnuna havası, yaktın mı burnunu sevinçten derince nefes alarak
Daha şansım var, burada, diye?

Sen hiç...
Sen hiç...
Sen hiç...

Bağırma yüzüme biliyorum.
Ben hiçim gözünde...