Sen Hep Yoğundun Şiiri - Muhittin Alaca

Bitmezdi hiç işin, en güzel anlar,
Su gibi akarken, sen hep yoğundun.
Kurudu gözyaşım, bürüdü kanlar,
Yoluna bakarken, sen hep yoğundun.

Bilmedin hayırsız, az değerimi,
Yaşamadım sende, yaz-baharımı,
Hasretin alevdi, köz ciğerimi,
Usulca yakarken, sen hep yoğundun.

Gazeller okurdun, hem de hariçten,
Enerjim azalır, düşerdim güçten,
Aşıklar gülüşüp, sıcacık içten;
Gamzeler çakarken, sen hep yoğundun.

Kitaba sığar mı, cüz cüz acılar?
Aciz kaldı kalem, veciz heceler,
Sensiz buruk geçti, ıssız geceler;
Dolunay çıkarken, sen hep yoğundun.

Mızrabım inletti, dertli sazımı,
Meramım kim dinler, çeker nazımı?
Daraldım her saat, şu boğazımı;
Urganlar sıkarken, sen hep yoğundun.

Yığınlar içinde derbeder idim,
Sayıklar dururdum, seni her adım,
Uyur gezer biri, olmuştu adım;
Kâbuslar çökerken, sen hep yoğundun.

Düşler bölük pörçük, hayaller yarım,
Bitmedi efkârım, dinmedi zârım,
Gülen ayva değil, ağlayan nârım;
Taneler dökerken, sen hep yoğundun.

Şimdi bir meczupsam, sensin sebebi,
Tanır beni izbe, her duvar dibi,
Sevgisiz, kimsesiz, bir yetim gibi;
Boynumu bükerken, sen hep yoğundun.

Kolay gelsin gülüm, böyle devam et!
Vurdumduymaz halin, son bulur elbet,
Göz kırpıyor ölüm, azalır müddet;
Son şafak sökerken, hâlâ yoğundun.

25.10.2020
Muhittin Alaca