Sen Hep Varsın, Hiç de Yoksun

İfadeler fazla açık değil kimi hayatta.
Zamanın önünü kesmeye çalışan
Kum yığınını andıran harabe duyguların içindeyim.
Kendine ağır gelen bir yaprak gibiyim.
Sen olmadan rüzgara bile kapılamıyorum.
Rüzgarlı benim hayatım,
Bir aşkın dalından tutup onu koparmaya çalışıyorum,
Gövdesi elimde kalıyor sonra ağacın,
Bin pişman olup yerimi kırmızı bir sağanağa bırakıyorum.
Bir akşam istiyorum içinde sen olan,
Ayın önünü kapatan birkaç buluttan öteye gitmeyi,
Sana kapılmış bir güneşi kapatmak isteyen gökyüzünü
Gözlerinle beraber delip geçmek istiyorum.
Uzayı yaşayan bir kardan adamım aslında,
Satırlarım beyazlamış,
İfadelerim ağarmış...
Dilim dilim kesiliyor ellerim her seni yazışımda,
Kalbin en keskin bıçak olurken iki nokta arasında
Sen bu iki nokta arasına giren küçük bir çizgi oluyorsun.
Bazen cümlelere sen olmadan başlayamıyorum,
Romanı yırtılıyor kelimelerin,
Gösterişi kayboluyor Saltanat Meleği'nin.
Sonra seni bir kentin içine hapsediyorum,
Kendime müebbet veriyorum,
İlelebet aşkın altına senin adını yazarak imza atıyorum.
Dumandan kaçıyorum senin sayende,
Belki de senin yüzünden;
Bilemiyorum.
Düşlerime takılıp ısrarla kalbimi incitiyorum,
Özlemekle meşgul olmak arasında aklım,
Hangisine gönül versem?
Seni mi özlesem
Yoksa seni özlemekle mi meşgul olsam?
Hayatın ilk şiiri kayıp başlığını ararken konu bütünlüğünü yitirdi,
Parça parça seviyor artık dizeler seni,
Birine kan kusturduysan harflerin
Diğerlerinin ortak olup intikam alacak gücü bile yok,
Aklı intikam almak istese de aşığın
Kalbi hâlâ duygularıyla hareket ediyor.
Aşık gidiyor çünkü;
Bu şehir ona fazla ağır geliyor,
Çünkü Saltanat Meleği var,
Çünkü Damla'sını kaybetti istemeden gözlerinden,
Çünkü Gizem'li bir yanı var kelimelerin,
Çünkü SEN varsın...
Birine "DÖN" diye haykırırdım önceden,
Akrep zamanla zehirledi kalbimi,
Şimdi insanların "GİTME" yalanlarıyla hayatın elinden tutuyorum.
Tüm gerçeklikleriyle ifade edilen büyük bir yalanım ben,
Her şey gerçek,
Herkes gerçek,
Ben biraz fazlayım.
Sabaha açılan gözkapaklarım
Akşam kapanmak bilmeyen dertlerle kaynaşıyor,
Kaynaştırıyor sonra kalbimi seninle,
Kanım kaynıyor
Ve senden bir daha soğuyamıyorum.
İnanma!
Aşk ateşinin içinde yanarken bile
Kurulan birkaç cümle her şeyi dondurmaya yetiyor.
Yitiriyorum seni kendimin arasında,
Senin kendinde bulamadığın nesneyi
Ben benim kendi senimde buluyorum.
Sadece bir elveda şiirinden ibaret kimi hayat,
Ben elveda demekten bile korkuyorum,
Bayat duygularım,
Seni zehirlemesinden tüm korkularım.
Ve sen şimdi bir şiir oldun artık,
En değerliler arasına karıştın,
Yaşamakla meşgul olacaksın,
Umursamayacaksın ama hep
Hatırlanacaksın.
Bu kelimeyi fazla kullanıyorum son zamanlar,
Ama sen yine de
HOŞÇAKAL! ..