Sen Gülünce Şiiri - Muhammet Vural 2

SEN GÜLÜNCE
Sen gülünce gurbetim biter,
Evime varırım.
Annem alnımdan öper,
Babam hafiften güler.
Küçük kız kardeşim oradan oraya koşar...
Kalabalıklaşırım sen gülünce...

Sen gülünce, ben Mardin’e gelirim.
Kızıltepe’ye gideriz belki, belki de Midyat’a
Belki de sana gideriz .
Sular beyaz olur senin olduğun yerde
Kim bilir bir yudum da seninle içeriz
Sonra sen beni sevdiğini söylersin
Ben hemen inanırım
Olmadı arabaya bineriz, çeker gideriz

Sen gülünce en büyük hayalim gerçekleşir
Kendimi Nobel alırken görürüm
Evet Perva
Nobel kazanmak gibi imkansız hayallerim var benim
Gülme Perva ciddiyim
Nobel aldığımda bana sorsalar Perva kim diye
Ben ne derim?
O an ağlarım Perva
Ama üzülme
Sen kim olduğunu biliyorsun
Varsın eller bilmesin
Varsın alfabenin sonunu ateşe versinler
Varsın ben Nobel almayayım