Sen Gülünce Şiiri - Nazmi Sancar Yıldırım

Tanrıdağların en güzel kızına, ithâf;

Cennetten düşmüş bir melek sanki,
Öyle masum, öyle güzel ve duru
Gözleri ömre bedel, dudakları ahu,
Doyamam bakmalara bütün ömrümce,
Gül sen, güller açar sen gülünce..

Secde eder, tüm kainat güzelliğine
Dile gelir konuşur bülbüller seninle,
Yorma kendini, ölürüm bir itsen elinle,
Belki biter bu sevgim ruhum ölünce,
Gül sen, güller açar sen gülünce..

Aşk ile dile gelsin tüm çiçekler,
Söylesin sevdiğimi sana melekler,
Kavuşsun aşk ile çarpan yürekler,
Belki biter tüm acılar, biz sevince
Gül sen, güller açar sen gülünce..

Yıldızlarla nasıl süsler gökyüzünü,
İşte öyle süslemiş Tanrı senin özünü,
Erir biter bu adam bir dönsen yüzünü.
Bu hayat son bulur sen benden gidince,
Gül sen, güller açar sen gülünce..

Sebebsiz mutluluğun sebebi sensin,
Cihân güzelleri su dökemez ellerine,
Sen ey peri vücutlu, melek endamlı Türk'sün!
Umut bahçeleri yeşerir sen gülünce,
Gül sen, güller açar sen gülünce..

Tek gülüşüne canımı verdiğim,
Fani hayattaki tek gerçeğim,
Son nefesimde bile seni seveceğim,
Huzur bulur belki ruhum sende sevince,
Gül sen, güller açar sen gülünce...