Sen Gülmezsen Sevgili

Sen gülmezsen
güller küser aleme
yitirir efsunlu kokusunu
Bülbüllerin ömrü hâmuş kesilir

Sen gülmezsen
yıkılır kadim şehirlerin surları
çağlar kapanır ve açılmaz
silinir bütün medeniyetlerin sırları

Sen gülmezsen
ezberi bozulur Ay ışığının
şavk-ı kırılır da,
gel gitleri söner denizlerin

Sen gülmezsen
Güneş çıkmaz tutulmalardan,
her gün bir gezegenin önüne
hapseder ışığını

Sen gülmezsen
mateme döner nevruzlar
bebekler gibi ağlar yağmurlar
Baharların rengi siyaha boyanır
ve sele kapılır tüm yapraklar

Sen gülmezsen
mevsimler ezberini yitirir
yaz üşütür, kış yakar dokunduğunu
boy vermez tohumlar
ve susuz kalır ormanlar

sen gülmezsen
lal kesilir tüm ölüler
sorgu da kalır
unutur yüreğine yıllardır okunanı
ebedi Araf'ta hapsolur

Sen gülmezsen
kainat titrer hüzünden
gezegenler yörüngesinden yiter
ve budanır gözleri Sirius'un

Sen gülmezsen
gülüşünün habbesine düşen gönüllerin
kanı kesilir
damarlarındaki ab-ı hayat kurur
ve ölür gülüşünün gölgesinde serinleyen
tüm yanık yürekli aşıklar

Sen gülmezsen Sevgili;
Arş-Semâ-Alem bürünür kızıl'a
ve kopar kıyamet
Gülüşün Sevgili
Bil ki Cihan'a Rahmet...