Özledikçe birbirimize saptığımız yeni bir yüzyıldı yangınımız
Vebali baştan ödenmiş mutlulukların diyetiydi alışkanlığımız
Senin dizlerinde huzur, gözlerinde gülümserdi yetim çocuklar
En sığ sokaklarına dalardık bu koca şehrin, hüznü çalardı şarkılar
Kibrit kutularına hapsedilen yüreğindi öpmelere doyamadığım
Bir senin nefesin alabora ederdi bedenimi, ben sana yüzerdim
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta