Sen Gittin Ya Sevdiğim Şiiri - Baki Ortak

Sen gittin ya sevdiğim…
Bir kapı kapandı ardımdan,
dünya birden yarım kaldı.
Geceler, sesine alışmış bir çocuk gibi
şimdi suskun, ürkek, sahipsiz.

Meğer insanın yüreği
en çok sustuğunda kanarmış,
en çok unuttum sandığında
en taze yerinden yanarmış.

Ben, senden boşalan yerde
kendi gölgeme çarpıp dağılan bir nefesim şimdi.
İçimde yanan bir ateş değil,
sende sönmüş bir ömrün dumanıyım.

Sensizliğin adı ölüm değilmiş meğer,
ölüm bu kadar uzun sürmezmiş…
Asıl ölüm, birini yaşarken kaybetmekmiş;
gözleri açıkken senden gidişini izlemekmiş,
elleri sıcakken tutamamak,
adını çağırırken sesinin geri dönmemesiymiş.

Sevda dediğin, sen var oldukça nar çiçeği,
yokluğunda kuruyan bir sonbahar dalıymış.
Ben bunu senden öğrendim.
Sen sevgiyi öğrettin…
Ama sensizliğin nasıl yaşanacağını
hiç öğretmedin bana.

Şimdi her adımım yokuş,
her nefesim bir ağıt,
her gecem içime gömülmüş bir cenaze.
Ölümün bile dokunamadığı acılar vardır ya,
sensizlik işte öyle bir şey…

Bazen düşünüyorum:
Bir gün bana geri dönsen,
bu harabeden bir ev,
bu kül olmuş göğüsten bir kalp çıkar mı?
Yoksa ben de seni beklerken
ölümü çoktan geçip
sessizliğin öte yakasına mı yürüdüm?

Yine de bil:
Sözlerin bıçak, gidişin fırtına olsa da
ben seni uğurladığım o akşamdan beri
kaderin kapattığı her defterin kenarına
aynı cümleyi yazıyorum:

“Gitti ama bende kaldı.”

Ve bu kalış öyle derin,
öyle zamansız, öyle karanlığa sinmiş ki…
Beni hayattan çok ölüme,
ölümden çok sana bağlıyor.

Sonunda anladım sevdiğim:
Sevda, bir insanın yüreğine gömülmüş
yaşayan bir mezardır.
Ben de senin adını oraya
kendi ellerimle kazıdım.

Şimdi geceler ne kadar uzun olursa olsun,
acının dili ne kadar keskin olursa olsun,
bir adı var içimde direnen ışığın…
Bir imza, bir nefes, bir ağıt gibi
her dizeye sinen bir hatıra…

Ve şunu bil ki, Kul Ortak,
bu sevdanın yangınında
adını son kez söyleyen değil,
en çok yanan olsun diye
yüreğimin altına vurduğum mühürdür.

KUL ORTAK