Sen Gittin, İzin Kalmaz mı Sandın?

Temel ağabey, sen gittin, izin kalmaz mı sandın?
Hamiyetine dairdir, silinmez şeyler...
Sen kısacık ömrüne, “on ömür” sığdırandın!
Bir ömür yaşamamışlar, arkandan neyler?

Sen gittin, arkamızdan, sanırsın bir dağ gitti.
O bir omzun yükünü, kaç omuz kaldıracak?
Kalpte neşe kalmadı, ruhta heyecan bitti...
Kanadımız kırıldı, bizi kim uçuracak?

Yok, hâşâ isyanımız, emanet Sahibine…
O Merhamet Sahibi, seni aziz kılacak…
Allah ikram eder, elbette şehidine!
Derdimiz yokluğundur, sahi nasıl dolacak?

Ey Üstad, sana gelen, senin bir talebendir.
Öyle ki, bir an bile, davandan çekilmemiş!
Al kanadın altına; sar, sarmala, sevindir...
Öyle mutlu olsun ki, sansın 'sanki ölmemiş'.

Allah’ım, hüküm Senin, tasarruf da Senindir.
Bu aciz bendelerin, nasıl hikmetin bilsin?
Bizden bir Temel aldın, bin “Temel”le sevindir.
Sevindir ki, bu acı, bir lahza olsun dinsin…

Adı Temel, soyadı Yılmaz... Soyadı, şanı idi.
Bir şulecik bize kalsa, onun gayretinden...
O gitti, arkasından sanırsın dünya gitti…
Başkası kalmamıştı, sanki hamiyetinden...