Sen Gittin Ben Kaldım Şiiri - Hamit Atay

Sen Gittin, Ben Kaldım

Sen gittin,
Sessiz bir yağmur gibi düştü gözlerime ayrılık,
Önce bir serinlik, sonra derin bir boşluk,
Sokaklar tanıdık ama yollar bambaşka,
Seninle yürüdüğüm kaldırımlar bile yabancı şimdi.

Sen gittin,
Saatler ağırlaştı, zaman geçmez oldu,
Şarkılar anlamını yitirdi, şehir sustu,
Beni en iyi anlatan kelime "eksik" oldu,
Ve ben, tamamlanmayı unuttum.

Sen gittin,
Ben kaldım,
Pencereler hep sana açılırken,
Rüzgâr bile adını fısıldarken,
Sensizlik içime işleyen bir gölge oldu.

Ne zaman unutulur giden biri?
Kaç gece, kaç suskun sabah gerek?
Kaç yarım cümle, kaç eksik tebessüm,
Kaç "iyi misin?" sorusuna verilen yalan cevap?

Sen gittin,
Ama gitmekle bitmez bazı hikâyeler,
İnsan bazen bedeniyle gider de,
Kalbi bir yerde çakılı kalır,
Benimkisi tam da öyle işte…

Sen gittin,
Ben kaldım,
Ama içimde bir parça hâlâ seninle,
Ve bu şehir, senin yokluğunda bile
Sana ait olmaya devam ediyor…

Hamit Atay