Sen Gittin Şiiri - Ramazan Çelepkolu

Bin bir topraklar sığdırdım,
Fidan dikilmez oldu artık yüreğimin arazilerinde
Bir bahar bekledim;
bir gülümseyiş bir kıvılcımdı rüzgarın külüne temas eden,
Bir sen vardın bu şehirde, esen rüzgarlarda savrulan bir yaprak misali,
Kordonda bir martı telaşında belki de iskelede bir balıkçı sessizliği ….
Neydi çaresizliğim sancısının verdiği hüzün veya arebeskçene çile dedikleri.,

Son baharın hazanında bana eklenen neydi;
bir sessizlik çöktü içime kırlangıçlar göç ederken,
Güller solarken ve
aynaya her baktığımda yüzümde eskiden kalma mutluluklar.

Savruldum oysa hazan yaprakları gibi telaşlı adresi teslimiyetsiz ücra bölgelere.
Bu şehirde kaldım, iskelede bir kaya parçası acizliğinde.
Sen gittin şehir içime küstü.
Sen gittin Anafartalar sustu içimde, bir başkaydı kordon bir başkaydı yanımdayken deniz
Sen gittin hüzün çöktü şehre sen gittin
her yer buz her yer,
senden kalma izler..
Güllerde soluyor giderek şehrin güzelliği kırıldı sen giderken,
Gülden yapraklar dolardı odama sen buradayken,
içimi kemirir senin yokluğunda senden telaşsız senden habersiz,
Odamda eskisi gibi değil zaten giderek soluyor;
senin mağrurluğundan,
yorganım buz kesiyor;
eskisi gibi ışıl ışıl değil odam
sen gittin bir zifiri karanlığımda odam
sen gittin izlerin kaldı Gülden güzel…..
Neden bu kadar suskun ve derinden gittin, artık
odam ısıtmıyor,
ne büyülüydü burada senle beraber olmak
hatırın kaldı bıraktın burada
sen gittin kokun kaldı
sen gittin nefes alışların kulağımda
sen gittin hırpalanmış vücudum bir ezgi eşliğinde sesin kaldı
sen gittin odam çöktü üzerime…..
Şehir çöktü üzerime ….
Sen gittin..