Sen Gittin Şiiri - Ahmed Faruk

Hep gecelerime mi doğarsın böyle?
Uykusuzluğuma kardeş olursun,uyumazsın,
Uyutmazsın,ağlatırsın bir de.
Yıldızlara imrenirim bir umut görürsün beni.
Onlar da kaybolur bir an senin gibi.
Haberin dahi olmaz çoğu zaman.
Sessizce giderler yine döneceğiz deyip.
Ya sen? Ne deyip de gidersin?
Ne dönüşü var bu gidişin,ne bir sebebi.

Sen gittin,bana acılar kaldı,
Yalvarışlar,haykırışlar,sitemler...
Sen yoksun artık.
Sen yoksun ya: Ben de yokum o zaman.
Çünkü sen gittin ve dönmeyeceksin bir daha.
Biz de yokuz artık,
Biz diye bir şey de yok yani.
Sen bensizsin, ben de sensiz şimdi.

Sen gittin,her kalbe su-i zanım var şimdi.
Hiç kimse masum değil, hiçbir şey güzel değil.
Bir yol tuttum kendime adımları sayılamayacak,
Bir ömür satın aldım zalimlerden,nankörlerden,
Bir dikiş attım parçalanmış kalbime,
Sokaklar sırat oldu, geçilmesi çok zor...
Kıble ne yana döndü bulamadım.
Hiç unutulmayanı unuttum,unutturdun,
Ölüme aç kaldım,öldürene gafil...

Susuz denizlere götürürsün beni her an,
Yağmur yağmaz oldu, baharım harap...
Mevsimlik çiçekler ayaklarımın altında ezik,
Zifiri karanlık hayallerime eş,
Zaman son nefesime gebe,
Sen gittin, ışık yok, umut yok
Gülmek maziyle meşgul.
Yemeğim sen, suyum sen, nefesim sen...
Uykum bir film, başrolünde yine sen.
Ağlamam yenilmişliğim,çaresizliğim.
Her gözyaşım ömrümden giden bir saat.
Ellerim kendi katilim,ölümüm kurtuluş
Senden, sensizlikten,defalarca ölmekten kurtuluş.
Hep senden, her şeyden, kendimden
Sen gittin, sensizlikten kurtuluş.
sensizlikten, sensizlikten, sensizlikten...