Sen Gittin Şiiri - Erdal Güler

Gitme ne olur,
Bırakma beni yapayalnız,
gitme dedim,
dinlemedin,

Yıktın kalbimin duvarlarını
ve parçladın yüreğimin sana ayırdığım kısmını,
Yaşamak öyle zorki şimdi;
Sensiz ve biçareyim,

Mutlumusun şimdi,
Bir inat uğruna yaraladın bu yüreği,
Gözlerimden dökülen her damla,
Yaralı yüreğimden dökülen kan damlaları sanki,

Sensizlik, sessizlik...

Ölüm bile ayıramaz derken,

Sen gittin,

Gitme dedim,

Dinlemedin...

Benim kadar sev dedim,
Benim gibi sevemedin,
Seninle ölmeyi istedim...

Sen gittin...

Ben seni ölesiye sevdim...

Sen gittin...

Şimdi yaşıyorum öylesine,
yüreğimde bir boşluk var ve kocaman,
Elimi koyuyorum kalbime belki sesini duyarım diye,
Çarpmıyorki eskisi gibi,
Ölüm yanlızlığı sarmış her yerimi,

Sen gittin

Giderken ben gidiyorum deyişin varya,
işte o öldürdü beni,
bencilsin deyişin,
kefene sardı beni,
ve bensiz gidişin,
üzerime atılan soğuk toprak gibiydi...

Sen gittin...

Ben bittim...