Sen Gittin Şiiri - Hamit Kunt

Sen gittin...
Vuslatın
sana varmak için çıkılan
yokuşların sonunda
serap

Sen gittin...
Özlemin
yolsuz izsiz yamaçlar gibi
sarp

Sen gittin...
Hasretin
vuslatına eremeyen gönüllerde
ızdırap

Biliyor musun?
Cacıklara dere otu koymuyor artık annen
Sen çok severdin diye…
Evimizde “Türkiyem “ türküsü çalmıyor
Sen çok güzel söylerdin diye
Senin parmaklarının dokunduğu
o mavi flütle
“şehit tahtında”yı kardeşin çalıyor şimdi
seni anıyoruz
seni özlüyoruz.
Sen daha yeni baba derken
askerdim ben
Hani bir şiir yazmıştım sana
nöbet beklerken
Oğluma
yani sana
Nasihatlar ediyordum guya
“ Aldanma inişlerin kolaylığına
kaygandır
sen bizim ardımızdan gel oğlum
yücelere yokuşlardan çıkılır..”
İşte böyle büyük laflar etmiştim.
Senin hiç yokuş tırmanmadan
yücelerin Yücesi’ne
ansızın
vedasız yürüyeceğini, nerden bilebilirdim! …
Sen önden gittin
El sallamadan
Vedasız
Ansızın
Bizim yolumuzdan sen değil
Biz geliyoruz şimdi senin ardından.

Sen gittin...
Nerde babasının yanında
bir çocuk görsem
senin yaşında
Dayanamıyorum
Okşuyorum
Seviyorum
Kokluyorum
çaktırmadan babasına
Doyamıyorum
İçim burkuluyor
Gözlerim doluyor
Ama gerçeği söyleyemiyorum.
“Benim de senin gibi
bir oğlum vardı”diyemiyorum.

Bakmayın sakin bir liman gibi göründüğüme
Kıyılarımı aşındıran tufanları ben yaşıyorum
Dev duvarlar ördüm gönül sahillerime
Ayrılık rüzgarları
vuslat dağlarımı
yıkmasın diye.
Ama takdir dalgalarının
bir damlası bile
yetti içimdeki dağları devirmeye.

Ve sen gittin...
Hasretin devriye geziyor yüreğimde
Acı bir lezzet sanki
özlemin içimde
Yıldızları saydığımız
o son gece
geri gelse
Tekrar saysak yıldızları seninle
küçük ayı
büyük ayı
kutup yıldızı
çoban yıldızı…
Sen yıldızları seyretsen
bense seni
Ay ışığında parlayan
çukurlaşan
gamzeni...
Yüreğimi geçirsem
gergef gibi
yüreğine
hiç çıkarmasam...
Ey Yaradan’ın tenimden yarattığı
benim parçam...
Rüya bile olsa
tutsam
dokunsam
sarsam
hiç uyanmasam.