Sen Gittin Şiiri - Nilgün Yıldırım

Gittin!
Elvedanın en hazin halina giydirip üzerime,
Arkana bile bakmadan gittin.
Dışarıda yağmur,içimde şarkıların en nihavendi.
Yağmura karıştı gözlerimdeki yaşlar,ama gittin.
Öylece bakakaldım ardından.
Parçalanmış yüreğimi toplayıp koşamadım.
Son bir kez sarılamadım,
Dokunamadım asi rüzgarlara savurduğun saçlarına.
Canımdan can gitti,ruhumdan sevdan,sen gittin.
Toplayıp bütün güneşleri,
Ömrümü kışa boyayıp gittin.
Oysa yeminlerimiz vardı bizim aşka dair.
Bir türlü sahiplenemediğimiz bir gelecek uğruna,
Ne çok savaş verdik ve ne kadar az kaldık birbirimize.
Hep kıyılarında dolaştık mutluluğun,
Bir türlü bırakamadık kendimizi,
Onun deli dalgalarına.
Bir yanı ezikti nedense sevda dediğimiz yangının.
İki suçluyduk biraraya geldiğimizde.
Sen inancı öldürmüştün içinde,bense kadınlığımı.
İki katildik kendi geçmişimizin kayıtlarında.
Tam umut etmekten vazgeçtiğimiz anda,
Açılıverdi ömür denilen mabedin gelecek kapısı.
Kördüm,kördüğümdüm.
Nasırlaşmıştı ruhumun kadın yanı,hissetmiyordum.
Ama içimde sürekli gülümseyen,çığlıklar atan,
Mülteci bir çocuk yaşıyordu.
Çok sonraları farkettim gözlerinin sana benzediğini.
Gelip öptün,anamın ak sütü kadar temiz alnımdan,
Çözülüverdi gizlerimin bağı.
Dalgakıranlarımı aşar oldu dalgaların,
Köprülerimi silbaştan kurdum sana doğru.
Ama inandıramadım...
Gittin!
Biliyordum artık bunları bilmenin bir yararı olmadığını.
Ben sustum,sen gittin.
Diyemedim bu kadar sözüm varken ardından.
Ben kanadım,sen gittin.
Bilemedim uçurtmalarıntellere takıldığını.
Bilemedim,insan büyüsede,
Yüreğinin yumruğu kadar kaldığını.
Kalbim dikenli tellere takılı şimdi,
Gözlerimde çiğ tanesi yalvarışlar var.
Ben ağladım,sen gittin.
Seviyorumlarla başlayıp,kırılgan umutlara dönüşen,
Doyumsuz sevdam; elveda.
Diyemedim;
Sen gittin,ben bittim....

24,112004