Sen Gittin Şiiri - İbrahim Halil Sipahi

Sen gittin,
Güneş gri bulutların arkasına sığındı,
Mevsimler hep hazan oldu,
Unutuldu göğün mavisi,
Güneşin sıcak yüzü,
Ağlar oldu hep gökyüzü.
Gidişin bütün mavileri de götürdü.

Sen gittin,
Kurudu yapraklar,
Savurdukça rüzgâr,
Yetim kaldı dallar,
Uğramaz oldu göçmen kuşlar,
Etraf sarı hazan,
Gidişin bütün yeşilleri de götürdü.

Sen gittin,
Deniz küskün asude,
Yok, o eski hırçın dalgalar,
Birer anı oldu,
Yakamoz akşamları,
Yaz aşkları.
Gidişin bütün aşkları da bitirdi.

Sen gittin,
Kelimeler yetersiz,
Şiirler öksüz kaldı,
Bütün şarkılar hüzzam çalıyor,
Aşkı hasret, sevdayı özlem aldı,
Gidişin bütün neşe’leri de götürdü.

Sen gittin,
Goncalar dönmedi güle,
Nergisler kokmaz oldu,
Gül hasret kaldı bülbüle,
Ömrümün alı gitti,
Beyaz bir çöle döndüm,
Gidişin bütün kırmızıları da götürdü.

Sen gittin,
Şehir durgun,
Akşamlar sessiz,
Yollar ıssız,
Kaldırımlar ayak sesine hasret,
Geride ölü bir şehir bıraktın,
Beni yetim, beni öksüz,
Beni çaresiz yaşayan bir ölü,
Bırakıp gittin ya,
Gidişin bütün yüreğimi de götürdü..

25.01.2013/Adana