Sen Gittin... Şiiri - Necati Simsek

Sen gittin;
Mutfaktaki dolap, perdeler, kavanoz içindeki eski düğmeler, özenle saklanmış giysiler öksüz kaldı.
Sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar sustu. Tabaklar, kaşıklar, çatallar yetim kaldı.
Sen gittin;
Saksıların suyu unutuldu. O, teki kalmış bardağın bile anlamı yok artık.
Balkon sessiz, koridor kimsesiz, sen gittin meğer seninle beraber ne çok kişi gitti ardından:
Bir temizlikçi,
Bir bahçıvan,
Bir muhasebeci,
Bir anne,
Bir dost,
Bir arkadaş,
Bir sevgili gitti...

Ne çok kişi yokoldu sen gidince bu evden...
Sen gittin, kapı kollarında ellerin, koltuklarda izlerin, pencerede gözlerin, yastığımda kokun kaldı.
Sen gittin, sabahları kahvaltım gitti, öğle yemeklerim pişmedi, gözlerim uyumaktan şişmedi,
Sen gittin öksüz kaldı sokaklar, yetim kaldı çocuklar...