Sen Gittin Şiiri - Elif Gülnur Parmaksız

Bir gün geldi sen gittin
Vücudumdaki bütün kanı çekerek...
İçimdeki yaşam enerjisini
Ruhumdaki ateşi
Bedenimdeki canı çekerek gittin.

Sen gittin.
Bir kuyruklu yıldız gibi kayarak
Sanma ki beni arkanda bırakıp gittin.
Rüzgarınla peşinden sürüklenen
Toz zerreleriyle birlikte gelen bendim parçalanmış bedenimle.

Hiç bir zaman unutmadım seni...
Hiç bir zaman adını silmedim yüreğimden.
Aşk ile yazılan o iki zarif hece
Hasretle mühürlendi.
Seni öyle çok sevdim ki,
Gözlerimi her kapattığımda
Suretin karanlıktan önce gelirdi.

Sen gittin.
Bal zehir oldu damağımda
Gül, tuzaklar kuran bir kapan
Ve neşe,
Kafesinde ehlileştirilemeyen bir kaplan gibi ulaşılmaz...

Hiç bir yağmur söndüremedi içimdeki yangını.
Çünkü sen gittin.
Bedenimin yarısı
Aklımın koruyucusu
Yüreğimin kan pompalayan damarları
Hayallerimin ışığı da seninle gitti.

Sen giderken beni de götürdün bilmeden
Ve bir kısmımı geride bırakarak.
Parçalanan ruhuma işkenceler ettin
Sen gittin.
Ben dillendirilemeyen acılar içinde bırakarak...
Acılarımla piştim,büyüdüm.
Aşkın ne olduğunu öğrendim.

Sen gittin ama benden değil.
İçimde dallanıp budaklanan bir küçük filiz gibi
Büyüttüm bilmeden
Ve bir ağaç gibi yetiştirdim aşkını.
Sadece saf sevginin ve güvenin toprağında
Taze kalabileceğini öğrendim.

Sen gittin...
Aşkınla birlikte içimde kök saldığını bilmeden
Sen gittin.
Ama ben seni içimde tuttum tüm güzelliğinle.
Varsa bir sahibin bir varlık aleminde,
Onun ben olduğumu bilerek gizledim seni
Ruhumun en gizli yerinde.