Sen Gittin Şiiri - Zeynep Ceylan

Baban ölür onunla sende ölürsün
Senden bir parçada toprağa gömülür
okadar çaresiz kimsesiz kalırsın ki
Gözyaşların senden bağımsız
yağmur olur gözlerinden dökülür

Hıçkırıklarını önce herkes duyar
Hiç bir söz teselli etmez seni
Kendinle başbaşa kaldığın zamanlar
Seni anlayan sadece gecenin sessizliği
Kimseyede diyemezsin kimsesizligini

Gözyaşının ıslattıği yastığından başka
Bilemezler içinde ki oderin acıyı
Kabullenmek zorunda kalırsın istemesende
Babanın bundan sonra olmayacağını

Aynı acı Aynı özlemle bakarsın
Her gittiğinde mezarının başına
Canın Her yandığında
Sığınacak liman aradığında
En çok babanı özlersin

Babam sol yanımın sancısı
Hiç kimse sen gibi okşamadı başımı
Kimse senin gibi sarmadı yaralarımı
Nasıl anlatayım ki Yapayalnız kalışlarımı

Senden sonra kim üzdü ise beni
Ben en çok senin yokluğuna ağladım
Sen gittinya ben hep 17 yaşımda kaldım