Sen Gitmiştin Şiiri - Yusuf Kenan Can

Son demini yaşadığım hayatın,
Son koşumuydun sen!
Son çırpınışı ömrümün,
Son gidişimdin gelmemek için,
Sen gitmiştin.
Ben sana giderken,
Sen benden gitmiştin.
Bilmemiştin, dinlememiş ve istememiştin
Bırakıp öylece gitmiştin beni,
Ardında var olanı yok sayarak.
Sen, sen olduğunu sanarak gitmiştin,
Geldiğin yere.
Beni bende bıraktığını düşünerek.
Bilmemiştin ya bir kere
Kimdim ben, kimdin sen?
Sen kendi kendine ben demiştin
Bana da sen!
Hep bir derken birimiz birimize
Sen ben demiştin ilk defa
Ve o gün gitmiştin benden
Gelmeyeceğini bildiğim halde
Beklemiştim.
Oysa sen çoktan gitmiştin.
Biliyordum gelmeyecektin,
Biliyordum dönmeyecektin,
Ve biliyordum tüm bilmediklerimi sandığını
Bilgimle yetiniyordum.
Sen gidiyordun, hatta gitmiştin
Gelirken çok ağlamıştın oysa
Güle oynaya gidiyordun şimdi.
Farkım mıydı bilmem ama
Sevindirmiştim gitmeden seni
Geldiğin yere inat sevmiştim seni,
Bilmemiştim bana geldiğin gün benden gittiğini
Ben sen hep geleceksin sanırken
Sen geldikçe gitmiştin,
Bir gelgit vardı ben okyanusunda
Yüreğimin kıyıları aşınmıştı
Gelmelerinin ardındaki gitmelerinde
En çok gelmelerine üzülüyordum oysa
Nasılsa gideceksin diye.
Gidişin değildi gelişindi hüzünlendiren beni
Alışmıştım gidişlerine ama
alışamamıştım zamansız gelişlerine,
Dedim ya sen gelmişken aslında ben gitmeni bekliyordum
Yarım gelmiştin çünkü bana, hatta bana hiç gelmemiş öyle sanmıştın
Ve kandırmıştın beni geldim sade ben diye,
Gelmiştin belki ama getirmiştin geldiğin yeri de bana
Yine de kabulümdün oysa,
Bir beklerken iki bir gelmişti senle beraber