Sen Gitmezken Şiiri - Battal Özcan

SEN GİTMEZKEN
Git artık ruhun hoşgörüsüne sığınma
Bedenin artık kendine tahammülü yok.
Gölgen dahi kalmasın gözlerde,
Ve ayrılık şiirlerinde bulsun kendini.
Gözyaşlarını parmaklıklar arkasına itsin,
Hak edilene kadar mahpus kalsın yerinde.
Silinsin siluetin her cismin üzerinden,
Kirpiklerin her kırpılışında dökülsün anılar,
Düşsün gözlerden gözden düşen sana dairler.
Kaybolsun kokun tüm çiçeklerden
Artık sensizliği koklasın gayrısına duyarsızlaşan.
Eller ama şimdi neye dokunduğundan bihaber,
Alışmalı hissiz dokunuşların ritüellerine,
El olmalı senden kalanlara,
Yırtmalı mazisinin sana dair dokunuşlarını.
Duymamalı senle beraberken duyduklarını,
Her ses sen olamamalı,
Bütün kelimeler seninle yaşanılıp,
Bütün cümleler seninle kurulmamalı.
Atılan her adımda izlerin yok biliyorum
Ama kaybolmuş sensizken atılan adımlar.
Yeni yollar keşfedilmeli mazisinde izlerini taşımayan
Ve bir hayat kurulmalı daha ayak basılmamış topraklarda.
Düşünmemeli her şeyde aklına sen düşen,
Titrememeli dudaklar sensizliğe düşen,
Konuşmamalı dil ki yol bulamasın kalbe,
Kaybetsin kendini bir daha varamasın gönle.
Sensizliği taşıyacak yürek kalan yarısıyla,
Belki eksik kalacak hayata,
Zor da olsa toparlayacak bedeni,
Yarım da kalsa unutturacak gideni.
Ruh yara bere içinde,
Yamalar kapatmıyor artık parçalanmış gönül
Zaman örtsede bir kısmını harabenin,
Bir taraf küllenmeyecek kadar kor….