Sen Gitme Şiiri - Abdulsamet Kılınç

Seni sevince anlıyor insan;
Mecnunların içini
Yalnız Leyla körükler!

Bana küfrü öğreten gözlerinden soluyorum,
Biraz daha kalsam boğulurum içinde.
Belki Mecnun’un ahı sırtımda taşıdığım,
Adın kadar hazırdır yolumda kelimeler
Sen gitme ne olur. Yoksa ölür bebekler!

Büyütürdüm senle giden çocukluk yarınımı
Büyütürdüm tüm sevinçleri yüreğimde taşırdım.
Kafir bir sevdaya hüküm giyince beden
Her yolun ardından çıkıp gidiyor sesler
Sen gitme ne olur. Acın beni kefenler!

İçimdeki kaleler feth oldu birden bire
Tam sancağından vuruldu bakışlarım.
Yetim kalmış bir aşkın karanlık sularında
Yan yatar yaslarım bozulur tüm tümceler
Sen gitme ne olur. Küsecek tüm heceler!

Ardın sıra haykırır kimsesiz yarınlarım
Adının baş harfinden çarmıhlara gerilir.
Sübyandır dokunma! Yazıktır kaderime
Korkutma, incitme, mecnun olur cümleler
Sen gitme ne olur. Yalnız kalmaz ölüler!