Sen Gidiyorsun Şiiri - Yavuz Doğan

kaç veda sonrası sustu ki kalem
“başka bir sevdaya uyan” diyorsun.
gök yere inerken, yanarken âlem
yıldızlar sönerken
sen gidiyorsun.

yıkıldı tüm dağlar, dümdüz yokuşlar
“sonrası aydınlık, dayan” diyorsun.
sisli bir sabaha uçtu da kuşlar
turnalar dönerken
sen gidiyorsun.

mecnun’u tanımaz oldu çöl bile
“kalmadı aşığı duyan” diyorsun.
semaya darıldı susuz göl bile
yağmurlar dinerken
sen gidiyorsun.

bir anne duası, bir cam kenarı
“nafile, bekleyiş ziyan” diyorsun.
ceylanlar terk etti artık pınarı
baykuşlar tünerken
sen gidiyorsun.

belli ki ayrılık yankısız bir ah
“bu yolda mutludur kıyan” diyorsun.
öptüğüm o dudak, girdiğim günah
sırtıma binerken
sen gidiyorsun.

bir selâ dolarken ruha kabirden
“yaşamaz yaşandı sayan” diyorsun.
uzakta ne varsa kokusu birden
üstüme sinerken
sen gidiyorsun.

anladım, aşk denen dizi tek bölüm
“galiptir sözünden cayan” diyorsun.
kapımda bekleyen şanlı bir ölüm
şansını denerken
sen gidiyorsun.