Sen Gidiyorsun Şiiri - Emine Öztürk

Sen gidiyorsun!
Bu gidişi durdurmak çok zor,
Ardından sessiz gözyaşları döküyorum.
Radyoda dudaklarda her daim söylenen,
Bitik bir sarkı calıyor bize dair...
Herkes Lal...
Yürek sıcaklığını kaybetmiş,
Umarsız,biçare...
Senin yokluğunu fark eden yüreği
Acı acı inliyor...
Üstelik hava soğuk,yağmur çisil çisil yağıyor.
Bizim sarkımız yankılanıyor radyoda hala...
sıcak,içten ve hüzünlü...
Üzerimize hüzünden bir bahar yağıyor.
İnceden inceye bir sitem yağıyor.
Sen gidiyorsun..!
Bu gidişe dayanmak zor..
Gözlerimi biran tüm dünyadan çekip gitme istegi ile kapatıyorum..
Oysa mevsim bahardı...
Kurşuni bir gri oturmuştu gökyüzüne.
Hava buz gibiydi.
Nisan yagmurları yağacaktı birazdan..
Serin bir rüzgar esmekteydi,
Bahar geliyordu salkım,saçak.
Üzerimize yağmur yağıyordu.
Mahşeri hatırlatan bir keder yağdı üzerimize ilkin.
Acımsı,buruk...
Uzak iklimlerin kıyısında gezindi duygularım,
Tüm yıldızlarını kaybeden yüreğimin rıhtımında,
Derin bir yalnızlık kol geziyor...
Bulutlar kasvetli,yağmurlar tedirgin...
Hava buz gibiydi ve sen gitmiştin..
Üstelik per,perişan maziyi hatırlıyor,ağlıyordum...
Gitme diyen dillere inat gittin.
Peşin sıra gözlerimden iplik iplik yaşlar yağdı..
Güneş usulca sızıyor tabiatın üzerine,
Öylesine mahzun...
Çünki sen yoksun..
Seni nerelerde arayıp,kimlere sorsam,
Hiçbir yerde yoksun artık.
Rüzgar seni fısıldıyor tabiatın kulağına..
Sen yoksun!
RAdyoda bize ait bitik bir sarkı calıyor,
Sen yoksun!
Sen gittin, kokunu,ruhunu arayan yüreğim yetim şimdi..
Şimdi sen yüreğimin ortasında derin bir yaradasın...
adın yüreğimin hangi haritasında
saklı kim bilir..?