Sen Gidiyorsun Şiiri - Yavuz Selim Dogan

ölümsüz bir idama mahkum eyledin beni
dar gitti ferman gitti; sen gidiyorsun
birden harlar içinde çölde buldum kendimi
bağ gitti eyvan gitti; sen gidiyorsun

gençliğim esir düştü, prangalar takıldı
ruhum işkencelerde, çarmıhlara çakıldı
vurgunlar yedi gönül saraylarım yıkıldı
taht gitti sultan gitti; sen gidiyorsun

bülbüllere yar oldum, güller düşmanım oldu
yağmurlarla kar oldum; seller düşmanım oldu
bilmem ki ne ey eyledim; kullar düşmanım oldu
yar gitti yaran gitti; sen gidiyorsun

simdi firkatin nrı yaksın eritsin beni
soğuk rüzgarlar essin hazan kurutsun beni
söylehangi nağmeler nasıl avutsun beni
saz gitti keman gitti; sen gidiyorsun

sen benim herşeyimdin gecemdin, gündüzümdün
gelip geçen zamanım dünüm ve bugünümdün
ve elveda diyererk beni toprağa gömdün
can gitti canan gitti; sen gidiyorsun...