Sen Gidiyordun Şiiri - Sibel Yıldız

ansızın indirilen bir şamardı adeta gidişin...
sarsıcı hatta yıkıcı...
ve şaşırtıcı bir o kadar....
öte yandan bir yılan gibi sinsi
bir tabut kadar sessiz
tek bir cümle bile kurmuyordun
ne bir güle güle
ne de küçük bir tebessüm...
anlaşılan dudaklarını da susturmuştun kalbinle beraber
bir duvar kadar soğuktun...
ve sadece gidiyordun
uzaklara...
belki de geriye dönüşü olamayacak bir yerdi gittiğin
bensizlikti...
sen gidiyordun ve
ben buna engel olamıyordum
''gitme''diyemiyordum en basiti
soramıyordum bile''nereye''diye
çaresiz boyun eğiyordum
bu zamansız ve amansız gidişine...
sen gidiyordun ve
benim içimde fırtınalar kopuyordu
ama yine de dimdik duruyordum karşında
yitip giden yanlarımı saklayarak
bakarken gözlerinin ta derinlerine
yumruklarımı sıkıyordum bir yandan
bastırmaya çabalayarak acımı...
sen gidiyordun ve ben dimdik karşındaydım
oysa içimde bir ''ben''ağlıyordu
oysa içimdeki ''ben''can çekişiyordu
mumdan hayallerim eriyip bitiyordu içimde
sen gidiyordun ve
ben sadece izliyordum
içimden bir şeyleri de söküp alıyordun
seninle beraber
kendi gittiğin yetmiyormuş gibi...
sen gidiyordun ve
ben en karanlıklara sürükleniyordum
çaresizlik içinde çırpınıyordum
ama sen görmüyordun...
ve sen gidiyordun
ruhumdaki ışığı söndürerek
bilerek ve isteyerek beni yalnızlığın tam ortasına iterek
renk renk boyadığım duvarlarımı
zifiri karanlıklara çevirerek
ve sen gidiyordun
ortalık buram buram sensizlik kokuyordu
ve ben sırlsıklam oluyordum
sensizliğin sağanağında...
sen gidiyordun ve
ben eksiliyordum
ve imzamızı ekliyorduk
yarım kalan hikayemizin altına
tamamlanmayan hayallere
eksilen hayatlara...