Sen Gidince Şiiri - İbrahim Adak

sen gidince koca bir hüzne bulandı
bu küçük şehir
ve ardında öylece donakaldı
güneş paslı dağlar yorgun
çiçekler solgun bu şehirde

çocuklar sanki yetimdi ardında kalan
kuşların kanadını kırmıştı bir bilinmez avcı
bu göl böyle değildi katran renginde
bu şehir yaşamak istiyordu o ipeksi teninde

herşey boz bulanık ve darmadağın
bir deli rüzgar getirdi efkarı yığın yığın
neden böyle oldu diye sorma sakın
sebep oldu bu hale bizden ayrılığın

peki ya ben ben nasılım yokluğunda
divane olmuş dağımışım kendimi
gözlerim hala kızıl ufku andırıyor
sanki yaş değil zehir akıtıyor
ben ben değilim yokluğunun ardında

ak pak dediğin ellerim tirtir titriyor
hani o beğendiğin bakışım yollarını gözlüyor
gönlüm hicran yeri
dudağımda bir şarkı
dönermi dönermi dönermi diyor

ah acımadan yari götüren yollar
yeniden verecekmiydi sevdamızı bize
dönecek mi bu şehrin yaşam sebebi
görecek mi ne halde kaldığımızı o yosun gözleri