Sen Gidersen Şiiri - Emrah Avan

Sen gidersen;
martılar da gider bu şehirden.
Bir boşluk kalır mavide asılı.
Deniz de dökülür,
ve tuzludur göz yaşı.
Bitkilerin yeşilini göremem.
Artık sevemem bu kenti.
Penceremden kumrularda gider.
Gitme, diyemem.

Sen gidersen;
bir çocuk da kalkıp gider uçarı yüreğimden.
Annem de gider.
Avuçlarımda akide şekerleri,
bakar kalırım arkanızdan.
Ve yetimliğim kalır,
bir de hırpani okşayışı zamanın.
İhtiyarlığımı yaşarım bıyıklarım terlerken.
Bekle, diyemem.

Sen gidersen;
bir ekmek teknesi de kalkıp gider soframdan.
Zeytinim, alın terim yoksul kalır.
Fukaralık peşimde alacaklı...
Tezgahlarım yıkılır birer birer
Ellerimden dökülür marifetlerim.
Ustalığım eski cepken, yamalı...
Yıkma, diyemem.

Sen gidersen;
Bir şiir de kalkıp gider dudaklarımdan
Yunus da gider, sevdasını yüklenip.
Bir öfke kalır geriye.
Edebin kaypak yerine kondurarak küfrünü,
bir de isyan kalır,susturamam.
Gitme!
Gidersen yapamam.