Sen Gidersen 2 Şiiri - İbrahim Halil Demir

Sen gidersen,
Seni sana yazan kalemlerimin mürekkebi biter!
Adı henüz duyulmamış dert ve kederler gönlüme çöker!
Adını adın koyduğum gül sevdalısı şeyda bülbülüm,
Her gün doğumunda, hüzünlü ve kederli öter!

Sen gidersen,
Gönül bahçeme uğursuz baykuşlar tüner!
Sesim soluğum kesilir, kalmaz bende hüner!
Işıl ışıl yanan gönül hanemin ışıkları,
Zifiri karanlıklara bürünür ışıkları bir anda söner!

Sen gidersen,
Biter özgürlüğüm, küserim kendi kendime!
Gören herkes, benzetir beni analı babalı yetime!
Gülmeye hasret kalmış asık suratımı görenler,
Acırlar bu çarnaçar perişan hal ve ahvalime!

Sen gidersen,
Yakınlarım uzak olur, seni gören gözlerimin feri kaybolur!
Bana hediye ettiğin sevda desenli gönül vazoma çalı çırpı konulur!
Yokluğunda kaçar ağzımın tadı tuzu,
Elim kolum düşer yanıma, bülbül misali şakıyan dilim kekeme olur!

Sen gidersen,
Her cümlesi birbirinden manidar sen konulu şiirler yazamam!
Acımasız zalim feleğin hiçbir oyununu bozamam!
Varını yoğunu kaybetmiş şeref abidesi bir tacir misali,
Tekrar eski hal ve ahvalime istesem de kavuşamam!

Sen gidersen,
Beni sana getiren güçlü, kuvvetli dizlerimin bağı çözülür!
Yaşama dair aşk ve şevkimin desenleri başkalarınca örülür!
Seni soluyan kendinden vaz geçmiş bu naçiz bedenim,
Daha ölmeden en derin kimsesizler mezarına gömülür!
10/ Ekim/ 2024