Sen giderken yakıyorsun beni

Tam benliğinin arkasından bu şiir ağlıyor
Sensiz doğan günün, bahtsız kentinde
Bu şiir yas tutuyor
Ben kayboluyorum kentte
Hislerim paramparça oluyor..

Ben ağlarken, emin adımlarınla gidiyorsun ya
insanlığın içinde yalnız bırakılan çocuk gibi korkuyorum
İnsanlar susuyor, kafamda çığlıklar senfonisi...
Yazdığım şiirin süresi olan mum misali
Yavaş yavaş, ama yanarak tükeniyorum..
.

Ben gözyaşlarımı silerken sen gidiyorsun ya
Bir şiir, iki şiir yetmiyor seni anlatmaya
Satırlarda serseri dolaşıyor adeta
Seni yazmaya bile korkuyorum
Korkularımın kentinde, boşluğun dibinde tıkılıp kalıyorum..

Ben arkanda yalvarırken sen gidiyorsun ya
Baktığım her şey sana benziyor
Çok sevdiğim duvar seni anımsatıyor
İnsanlar bile sana benziyor
Fakat şu yorgun kalbim
Bir başkasını sen sanmaktan kalbime keskin bir konu oldu..

Sen giderken yakıyorsun ya beni
Artık kimse söndürmeyecek beni
Beni kimse sevmeyecek
Bana kimse inanmayacak..

Sen kendini alıp gidiyorsun ya
Mezarlığa dönüşmüş dünyamda
Yaşayan bir ölü bulunuyorum.
Kimi kimseye söz geçmiyor
Hayat denen vebada kimse umrumda değil
Her gün hayat denen vebanın havuzunda boğulmaya mahkum bir çocuk gibi kalacağım..

Gidiyorsun sen ya
Gidişin bitmek bilmiyor
Zaman canımı acıtan bir yapı halini alıyor
Attığın her adım
Bin Asır gibi geliyor bana
Gidiyorsun sen,
Geriye bir adım atıyorum
Sana bakmayacağım...