Sen Giderken Ben.... Şiiri - Ebru Ünver

Sen giderken ben agliyordum
Oysa sana söyleyemiyordum acimi,
Gözyaslarimi icime akitiyordum.
Sen giderken ben,
yalnizlikla nasil savasacagimi hesap ediyordum,
Cünki yalnizlik sensizlikti ve
sen beni sensizlige mahkum etmek icin gidiyordun.
Sen giderken ben birdaha, birdaha ve bir kere daha ölüyordum,
sen ise bunu görmeyecek kadar kördün.
Sen giderken benim iste bu sarkilarla avunacagimi bilemeyecek kadar kördün.
Oysa Hani sen gitmeyecektin,
birakmayacaktin beni kasirgaya,
alip savurmayacakti kasirga bir beni karanliga..
Hani söz vermistin sevecektin.
Birakmayacaktin.
Gözyaslarimi silecektin, asla aglatmayacaktin,
Hani beni birakma diye yalvarirdin, neden biraktin.
Bana sevginin azaldigini söylerken,
aslinda benden tamamiye koptugunu anladin.
Olsun kaldiracak bu yürek bu siziyida.
Olsun, birak git sende yoluna,
Git artik git yolcu yolunda gerek!
Biliyor musun, seninle acmisti günesim karanlik dünyama
Sanki eski yesilcam filmlerinden cikan fakirve kör ama gönlü zengin kizin gözlerini actirtan adam gibi girdin dünyama.
Ben seninle actim gözlerimi ve seni gördüm ömrümde ilk defa.
Sen su dört duvar arasinda sizlanirken yalnizligima,
biranda hayatimin penceresine konan bir kirlangic gibi uctun yalnizligima, ortak oldun dertler diyarima.
Biliyor musun sevgilim neyi görmek istiyorum sadece,
sadece acaba bu acılardan daha büyügü varmı görmek istiyorum saygisizca.
Iste diyorumya git artik, yolcu yolunda gerek…