Sen Giderken Şiiri - Resul Kotluk

İnanki hiç ağlamadım
Gözlerim tutuştu sen giderken
Bulutlar kızdı yalnızlığıma
Yağmurlar çarpıştı sen giderken

Kapılar çarptı kendi kendine
Duvarlar konuştu sen giderken
Ağıtlar yaktılar senin adına
Şiirler tutuştu sen giderken

İnanki hiç ağlamadım
Yüreğim kanadı sen giderken
Fırtınalardı yalnızlığımda
Sular sel oldu sen giderken

Kurşunlar sıktım kendi kendime
Canımla savaştım sen giderken
Teselli verdim kendi kendime
Hasrete alıştım sen giderken

Sen giderken
Dağlara beyaz karlar yağdı
Çığlar hesap sordu kurtlara
Ayılar uyandı karda kışta
Yamaçlar kana bulandı
Taşlar devrildi
Yanardağlar alevlendi
Denizler dalga kustu
Caddeler yarıldı
Yuvasız kaldı kuşlar
Dağıldı etrafa tarla fareleri
Birileri parçaladılar göğsünü
Zıkkımın kökünü içti birileri
Kapandı birbir sabahçı kahveleri
Telleri koptu sazların
Yemekleri yandı aşçıların
Boğazlarda kaldı lokmalar
Şişeler devrildiler
Seheri sisler kapladı
İkindiyi karanlık
Ağaçlar tutuştu baharda
Hazansız yapraklar devrildi
Kardelenler soldu
Yer ile gök çarpıştı
Güneş düştü
Yıldızlar kaydı
Nice depremler oldu sen giderken