Sen Giderken Şiiri - Cüneyt Kanberoğlu

Herşey sen giderken başladı aslında;
Öylece ardından bakarken
İlk küskünlüğüm hayata ilk bezginliğim
Oysa ben değilmiydim herkesin eğlenceli bulduğu
Ben değilmiydim içi hayat dolu hep gülen güldüren
Hangi dertle karşılaşırsam karşılayım yinede bir tebessüm gösteren
Ne oldu peki?
Neden şimdi gülemiyorum sence
Neden hiçbirşeyden zevk alamıyorum yaşamaktan yoruluyorum
Önceden insanları teselli eden ben iken neden şimdi teselli edilen oldum
Aslında cevabını herkes biliyor
Herkes biliyor neden artık gözyaşımın eksik olmadığın sebebini
Cevabı; Sen...
Çünkü; benim neşe kaynağım sendin
Gözlerim gözlerini görünce gülüyordu
Senden aldığım nefesle yaşıyormuşum meğer
Artık yoksun,
Gözlerini göremiyorum artık
Sesini duyamıyorum
Ama olsun be güzelim
İnsan böylede yaşamayı öğrenmeli
Senin gidişine hala ağlarken yüreğim
Hala yalnızlığına alışamamışken kalbim
Resimlerde anarken hala hatıralarımızı
Hepsine rağmen bir atmalıyım hayata
Umuda yaklaşmalıyım biraz daha
Biraz daha sensizken seni sevmeyi öğrenmeliyim
Hani derdim ya umudun hiç kalmadığı yerde bile umut etmeliyiz
İşte o umudu yaşatmalıyım
Aslında sırf belki birgün dönersin diye
Beni yine enson bıraktığın gibi bul diye o umudu yaşatmalıyım
Sırf sen döndüğünde beni bu hale soktuğun için üzülme diye
Sırf senin için yine...