Sen Giderken Şiiri - Serdar İnce Damar Adam

Sen giderken,
Dur gitme diyemedim.
Ardından donakaldım öylece.
Sesim çıkmadı işte,
Kal diyemedim sana.
Aslinda ben istemedim gitmeni,
Herşeyimi aldın götürdün
Kalmadı bende hiçbir sey.
Neşem..Huzurum..Mutluluğum..
Tadım, tuzum. seninle gitti.
Kısacası eksik kaldım.
Şimdi daha iyi anlıyorum.
Meğer ben ölmüşüm,
Sen giderken.

Kim bilebilirdi böyle olacağını.
Hangi dil,
Söylemeye cesaret ederdi bunu.
Hayallerimiz vardı bizim.
Hani bir kızımız,
Birde oğlumuz olacaktı.
Yüreğim zindanlarda esir.
Güneşimde gitti seninle,
Şimdi daha iyi anlıyorum.
Karanlıkta kalmışım,
Sen giderken.

Dilimizde keşkelermi olacaktı.
İçimizde,
Buruk acılarmı taşıyacaktık.
Gözlerimizde yaşlar,
Gönlümüzde yaslarmı olacaktı.
Elllerimiz boşmu kalacaktı.
İlk mektup tadında,
Ayrılsaydık olmazmıydı.
Dertmidir bu yoksa çilemi.
Binbir dertle,
Mücadele ederdimde,
Yokluğun öyle acımasızki,
Dilim lal bedenim savunmasız.
Dayanacak gücüm kalmadı.
Son bir defa,
Gözlerine bakamadım ya,
En çokta o acıtıyor canımı.
Şimdi daha iyi anlıyorum.
Gözlerim kör olmuş,
Sen giderken.

Bir ağacın,
Savrulan yaprakları gibi
Dağıldık ikimizde Dört bir yana.
Düşünüyorumda,
Bir şans verebilirdik aslında.
Senin inadın, benim gururum,
Sebep oldu sevdamıza.
Keşke gitme diyebilseydim sana
Dedim ya,
Ardından donakaldım öylece.
Şimdi daha iyi anlıyorum.
Neden sessiz kaldığımı.
Dilim tutulmuş kal diyemedim,
Sen giderken.

Şiir : Serdar İnce