Sen Giderken Şiiri - Yunus Hüseyni

Bu gecenin şafağında
Sen giderken zaman durdu
Hüzün yüklüydü bulutlarda
Renk renk açan çiçekler soldu

Aşkın kanununda vardı
Ayrılık olmadan yaşanamazdı
Sen giderken nihayet buldu
Sanki hayatın sonuydu

Bugünün ilk ışığında
Ayrılık yazılmıştı bahtımıza
Vuslat kalmasın, yarının ardına
Sen giderken, beni gözyaşına boğdu

Bu gecenin sabahı şahit oldu
Bitmeyecek aşkın sonu bu muydu?
Günün ilk ışıkları bile utandı
Inan ki yüzüme dahi bakmadı

Sen gidiyorsun ya! Sabahın seherinde
Gel denilirse, Nuh'un Gemisi geldiğinde
Kal gurbetin sonsuz seferinde
Gelme! Gelme sakın! O gemiden inerim.

Gidene unuttu, kalana yandı derler
Sana lanet, bana merhamet ederler
Gün günü kovalar, hatırlamayı da unutursun
Kabusun olsun, huzurunu alsın geceler

Sabahın seherinde, serince
Gidiyorsun gönlünce
Gün gelip pişman olunca
Seven bulamazsın dönünce

Daha şimdiden yer, gök
Intizarımla doldu
İster gül! İstersen gözyaşı dök
Dönülmez yol bu! Olan oldu

Bu gecenin şafağında
Bu günün ilk ışığında
Kocaman bir dünyayı
Yıkıp gidiyorsun