Sen Giderken Şiiri - Alp Arslan

SEN GİDERKEN
Sen giderken,
Bakacağıma ardından,
Tutup aşkımın kolu-bacağından,
Koparıp dağıtsaydım,
Bulaştırsaydım her yere,
Ressam sanacaklardı…

Hâlbuki ben…
Ben kalakaldım öylece.
Sıkıp yumruklarımı,
Isırdım o, deli bir aşkla öptüğün dudaklarımı.
Sustum…

Sadece seni bekleyip durdum.
Hatalıysam ara, yalnızsam düzelt diye…
Yalnızca sana yazdım, “Dön” diye…
Bazıları kıskandı,
Şair sandılar…
♥ ♥ ♥
Sen giderken,
Bir duvara yasladım sırtımı.
Ne bir yerde konuştum,
Ne de birine söyledim adını…
Ben nereden bileyim,
Çekilince yaslandığım duvarın,
İzinde senin adının çıkacağını…
Sordular,
Ben de anlattım seni ne çok sevdiğimi…
Bazıları acıdı,
Deli sandılar…
♥ ♥ ♥
Sen giderken,
İçim paramparça oldu, dışım buzlu cam.
Yok ki bir cevabı,
Bütün bu olup bitene nasıl dayansın bu can?

Yüreğimde salkım salkım olgunlaşmış bir hasret,
Gözlerimde boğum boğum bir hüzün…
Böyle bir aşkta neye niyet, neye kısmet…

Nasıl da feryat etti, anlayıp intihara niyetimi,
Caydıramadı ama beni şu öten Ağustos Böceği…
Sarıp üstüme kapkara bir geceyi,
Bıraktım başka âşıklara,
Can-ı gönülden bir nefes alıp vermeyi.
Ben,
Sadece seni beklediğim yeri değiştirdim.
Hem,
Hem nişan yüzüğü gibi mutlu taktım bak şu ilmeği.
Ama n’olursun,
Burada da geciktirme bana gelmeyi…

Pek de bir önemi yok aslında,
Ama duyanlar,
Duyanlar bana inanamadılar…
Bazıları ağladı,
Öldü sandılar…
ALP ARSLAN
Alanya - 05.07.2024