Sen Giderken Şiiri - Osman Türkaslan

Hani
Ojeli parmaklarını öpsem..
Bir zamanlar boynuma dolanan kollarını tutsam
Assam semanın tavanına
Hani diyorum
Sen giderken yüreğimden
Heybe’ne sakladığın
Güzelliğin var ya
Yaşanmışlıkların hakkı için
Yüreğim büyük eylem yaparken
Gözlerim hesap sormadan
Akar gider pınarındaki yaşım

O gün binlerce kar çiçeği doğruldu
Yağmurlu gecenin sabahına inat
Mermi gibi yüreğime patladı
Seninle aşkıma
Haince üredi içimde amipler
Su gibi dağıldı can damarımda
Öfke çiçekleri gibi güldü hasretine
Özleminle söz kesmiştim sanki
Derin izler bırakarak
Sevdanla bitecektim
Sana sözüm vardı
Gülün her bir yaprağında
Özleminle tütecektim.

Dağda türkülerimin ateşi
Soğuk gecelerimin ılık nefesi
Kalbimdeki dermansız yara
Ey nazlı yüreğim; bugün ağlamak hak sana
Hüzünler
Vurgunlar
Soğuklar
Katmer katmer çiy çökmüş yüreğine
Garibim
Yaşanmışlıkların hepsi benden sana hatıra

Gönül Dağımın tükenmeyen yeşili
Gözlerimden akan kırmızım
Yere ve göğe sığdıramadığım kar beyazım
Sevda tohumlarını ekti gönlüm sana
Ayrılıkları
İhanetleri
Özlemlerimiz….
Zamanın kollarında esirdi
Bu gün ben gülemem
Duygularım bir aslanpençesinde esirken
Yüreğimle konuşurum
Duygularımın burukluğunu sitemsiz yaşarken
Al renklerin üzerine sevdamı
Ve bende kalan kokunu
Aşkın yarası Sızlatırken yüreğimi
İçimi inceden inceye sızı kaplar
Dividi elde Kör şairim
Benden sana heybende kalan hatıraları
Kollarına esir ettiğim zamanı
Duyguların geçtiği anı
Ve tende kalan izleri
Sen giderken ben yazardım
Yüreğimize kızıl gün düşerken