...Sen Giderken... Şiiri - Metin Üstüner

Sen giderken...
Kan ağlıyordu gözlerim,
Yanaklarımda yaşlar
Sel gibi akıyordu,
Adın titreşiyordu dudaklarımda,
O gün akşama kadar gezmiştim,
Karaçay kıyılarında.

Sen giderken...
Dudaklarım suskun,
Ölüm kadar sessizdi karaçay
Kuşlar ötmüyordu dallarda,
Manasız kalmıştı şarkılar.

Sen giderken...
Enginleşmişti dağlar,
Daralmıştı sokaklar,
Karaçay durmuştu,
Yabancılaşmıştı tüm doğa.

Sen giderken...
Yaşam zulümleşti gözlerimde,
Gönlümde hasret dağ gibi büyüyordu,
Sevgiler kırık döküktü içimde,
Umutlarım sisli dağ gibi görüntüsüzdü,
Sessiz sakin karaçay kıyılarında,

O an kendimi suçlamıştım,
Bu kadar sevgiden sonra
Sebebsiz ayrıldık diye,
Gidişine kahrolmuştum,
Yanmış kül olmuştum,
Rüzgarla savrulmuştum,
Çünkü;
Seni canımdan çok sevmiştim.

Sen giderken...
Gidişini seyrettim.
Ve...
Yapayalnız kaldım
Ardından birkaç ayrılık şarkısı ve ismini haykırdım
Sensiz, sessiz, sakin karaçay kıyılarında...

Dost kalem Yener Sezgi Bey'in kaleminden,

Sen giderken..
Ben yalnızdım koca şehir de;
Kızıl bir akşamdı.
Kimseyle paylaşamadım vurgunu mu,
Sol yanım tutmuyordu.
Gözlerim asılı kaldı,
Karaçay kıyılarında.
Sen giderken!
Dalgalar da boğuldu nefesim,
Daraldıkça daraldı göğüs kafesim.
Tren şehri terketmek için hucumdaydı
Islık! ıslık!
Çocuklar baş ucumdaydı.
Çığlık! çığlık!
Son defa dokundu saçlarıma rüzgar
Sen giderken,
Ey yar.... Yener SEZGİ