Sen Giderken Şiiri - İsa Yılmaz

sen giderken
dökülür ruhum boşluklara
inceden bir hüzün yayılır
rüzgar rüzgar dolar içime
sen sonbahar olursun
ben daldan dökülen sarımsı yaprak

sen giderken
kızıl göklerin rengi solar birden
ilmek ilmek örülür karanlıklar
gece yargıcının kalemi kırılır
satır satır dökülür ömrü hayatım
sen darağacı olursun
ben idama mahkum günahkar

sen giderken
zaman çıkmaz sokaklara hapsolur
bir yalnızlık olur her yan, herkes
her göz sen olursun aslında
sarhoşluk kadar yakın
kadeh kadar uzaksın oysa
sen saki olursun çok uzaklarda
ben yıllanmış anılarda sarhoş

sen giderken
yarım kalır tüm şiirler
en güzel kelimesinden mahrumken
nasıl tamamlanır ki mısralar
insanlar kalp öldüğünde tükenir derler
sen giderken
cana can katan büyü bozulur
sen vuslat olursun
ben sonsuz gurbet…