-Toprağın ve Ruhun Kuraklığına-
Nemini verip arsız güneşe,
Yoksul ruha nedir ki gölge;
Yüzüm kupkuru sen giderken.
Küskün yolcu boş verdi terine,
Nasıl değer ki çiçeklerine;
Dalım kupkuru sen giderken.
Yorgunluğum çatlıyor tenimde,
Gerçek susuz unutulan elimde;
Ruhum kupkuru sen giderken.
Beklediğim yağmur küs iklimde,
Aşkla yoğrulamazsam, sessizce;
Özüm kupkuru sen giderken.
Çığlığım kavruluyor güneşte,
Sesimi yüklediğimde acı yele;
Dilim kupkuru sen giderken.
Anaydım şefkatimin veriminde,
Kesildi suyum terk edişinizde;
Göğsüm kupkuru sen giderken.
Şerif ErginbayKayıt Tarihi : 29.11.2007 14:33:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
-Toprağın ve Ruhun Kuraklığına-
![Şerif Erginbay](https://www.antoloji.com/i/siir/2007/11/29/sen-giderken-124.jpg)
Sesimi yüklediğimde acı yele;
Dilim kupkuru sen giderken. '
Yazmış olduğum ilk şiirimsim ile katılmak istedim şiirinize...
Sen Giderken,
Susuşum bir çığlıktır
Dinle...!
Selam ve saygılarımla
Gül
TÜM YORUMLAR (7)