Sen gideli ben şaair, sen şiir oldun..

Elini tutan insan yanlış ise
her mevsim zemheri kıştır…
Güneş doğsa bile ısıtmaz insanı;
çünkü insan en çok, yanlış bir elde üşür.
Ve kalbin üşüdüğü yerde,
hiçbir mevsim bahara dönmez.

Sen gideli ben şair;
sen şiir oldun…
Okuyanlar “Bu nasıl sevda?” dedi…
Ama kimse bilmedi,
hiç kimse anlamadı,
şiirin öznesi,
şairin katilidir...
Kimse bilmedi, sen gideli
ne huzurum kaldı,
ne de kelimelerimdeki o eski sıcaklık…

Ben şair olmazdım,
bu kara sevdaya böyle düşmeseydim.
Sen şiir olmazdın,
Bir gün ansızın çekip gitmeseydin.
Ve hiçbir kelime,
hiçbir hece, hiç bir şiir ,
senin adını anarken yanan bu cümleler kadar
yanmazdı içimde…senin gidişinle ateşe vermezdim...harfleri..

Biliyorum…
Ben bu hikâyede kendini tüketen şairim.
Kendi kalbini kendi kalemiyle yaran,
geceler boyu sensizliğe dizilen satırların sahibiyim.
yitirdiğim ne varsa kelimelerde arayan ..
Ama sen—
dokunuldukça acıtan o dizelerin gizli yüzüsün.
Hiç görünmeyen, hiç duyulmayan,
ama varlığıyla her cümleyi titreten
sessiz bir nefessin.
Karanlık çöktükçe daha çok parlayan,
bitmeyen, tükenmeyen
sonsuz şiirlerimin başrolüsün.

Bu yüzden…
Kimse uzatmasın kalbini bana.
Ben bir tek ona niyetliyim.
Bir tek onun adını duyduğumda
toparlanır içimdeki yıkılmış sokaklar,
canlanır küllenmiş umutlar.

Bana uzatılan her kalp,
bir teşekkürle geri bırakılmış bir emanet gibi
nazikçe düşer avuçlarımdan.
Kimse kırılmasın, kimse incinmesin…
Ben çoktan seçtim kalbimin yönünü.

Bu yolun sonunda o var;
Belki gelir, belki gelmez…
Belki kader susar, belki konuşur…
Ama ben yine de,
her şeye rağmen,
tüm yaralarıma rağmen
bir tek ona niyetliyim.

@dsız..(KıRıK_K@Lem)
🇹🇷 Zeynep 🇹🇷