Sen Gelmesen de olur Şiiri - Muammer Ulu ...

'Katip arzuhalım yaz böyle...'
Kırılma noktası geldi ömrümün,
sapsarı güz de geldi artık.
Sen gelmesen de olur.
Hiç kimse kalmadı buralarda,
Yolcu bile yok tren istasyonunda
Bunu bilmesen de olur.

Yer gök bir ölüm olur akşam sonraları,
yer gök sığındığım bir mâbed.
Adam gölgeleri
usul usul başlar izimi sürmeye.
Cenaze merasimlerinde,
umarsız adamların başına yağmurlar iner.
Her şey başkasının ölümüdür çünkü,
“innâ lillâh” ihtiyar dudaklarındadır yalnız.
Sen gelmesen de olur.

Meydan okumayı bıraktım çoktan kendime,
hayattan düştüm bir sevda sonrası.
Gitmeliyim buralardan,
tefekkürüm tebdi-i kıyafet olarak.

Güz, aklımı çeliyor,
yağmurla gidesim geliyor
yanı başına kınalı oğlumun,
ilk defa korkmadan
ve ilk defa ağlamadan,
içimi karatmadan ilk defa.

Ah vefası hayatın.
Kasımpatılar küs ağrıyan yanıma,
Asma kuşları sessiz,
çoktan gittiler evlerine kırlangıçlar
bana inat.
Civan İbrahim’in sancıları dindi artık,
yorgun umutları tükendi bir şafak vakti.

Bütün bunların üstüne gidiyorum
izimi sürmeye yalnız,
vakit çok geç olmadan.
Sen gelmesen de olur.
Sen gelmesen de olur...

Konya, 11 Eylül 2002, 17.00