Sen Gelirken Şiiri - Arif Arslan

Daha sen gelirken ateş basar ruhumu,
Vücudumu titremeler sarar
Dökülür bedenimden aşağıya ihtiras katranları
Beynimi ateşler sarar
Kapının ziline dokunduğun an
Yüreğimden perdeler kalkar
Uzak bir dünyanın kapıları açılmış gibi
Bakarım bütün mahremiyetlere
İçimden geçenlerle sen aynı mısın diye
Merdivenlerden ayak seslerin gelirken tık tık…
Ruh saatim durur seni görene kadar artık
Dokununca başlar yeniden çalışmasına
Yeniden hayata döner işte o an...

Daha sen girerken içeri ölürüm ben
Kollarına alınca canlanırım yarı baygın
Dudakların değince tenime
Hayat öpücüğün kurtarır beni
Öbür dünyaya gitmekten
Tutar kanatlarından ruhumun
Esir bir kuş gibi
Yaralı, ürkek, mahcup, ezik...

Daha sen gelirken bana hafakanlar sarar
Elim ayağım dolaşır birbirine
Kelimeler karışır beynimde
Dilime düğümler atılır bilmediğim,
Görmediğim, duymadığım...
Ne gemici düğümlerine benzer
Ne domuz bağlarına...

Seninle açıldım kaçak sulara
Seninle demir attım yasak limanlara
Seninle uçtum pusulasız, bulutlara
Seninle daldım ucu bucağı görünmez ufuklara
Hep seninle yaptım ne yaptıysam...

Bilmediğin bir şey vardı aslında
Belki hiç inanmadın da ama
Seni isteyen, seni yiyen yutan
Yollarını gözleyen o gölgenin ardında
Gelişin ecelim olurdu her defasında
Azrail’im olurdu gözlerin...
Kaşlarından fırlayan oklarla
Bin defa ölürdüm sen fark etmeden
Bakışların vururdu bazen de zalimce
Saçların güneşten kopmuş bir alev yumağı gibi
Yakar kavururdu ruhumu bedenimi…
Seninle ilk karşılaştığımızda ölmüştüm ben
Haberin olmadı belki ama
Sen bir ölüyü sevdin hep
Ölüyü kucakladın
Ölüyü öptü pembe dudaklarınla
Bir ölüyü kucakladın şefkatle, sevgiyle...

08 Nisan 2007 Pazar